Yazmayı Özledim...
Yazmak,
Yazmak kaybolmaktır denizde akıntıya kapılıp gitmektir kendinden çok uzaklara giderken kendine çok yakın olmaktır...
Özlem,
“Öz”ü saydıgı şeylerden ayrı kalmakmıdır özünden uzağa düşmek midir...
Ağlamayı da özlemişim ki !
Geçen gün durduk yere ağladım... Bilmiyorum sebepsiz ağlar mı insan durduk yere doldum hani volkan gibi patlamak istiyordum adeta biraz denedim durdurabilmeyi ama olmadı...
Nedensiz değildir elbette hiçbir şey... Sebepsiz açmıyorken çicekler... Nedensiz değildir bu gözlerden akan ırmak nedensiz değildir yanaklara bırakılan izler..
Ben özledim o özlememiş midir yazmayı ?
Teşekkür ederim dostum.. ben içerdeyken anladım herşeyi
Ben içerdeyken anladım, kuşlara hayranlığım içerdeyken başladı zamanın değerini anlamam boşa harcamamak için caba harcamak istemem...
Şimdi değerinini bilmemem yine unutmaktandır.... yine vefasızlıktandır zamana.. Özgürlüge..
Çıktıktan sonra ben içeriden, yine yolum sevdaya düştü yine aşktan yara aldım.. bu kaçıncı bilmiyorum her biri ayrı ayrı acıtıyor.. korkuyorum...
Korkunun ölüme faydası yok biliyorum yine görsem sevdayı yine koşup yanına aşka aşkımı anlatırım ona...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder