Dede ve torun olayi

Dedemle yillar boyunca aramiz cok iyi olmustur, beni kendince en buyuk torun olarak gordugunden midir nedir, cok severdi. 4-5 yil once bir konuda tartismistik ve yaklasik 1 hafta kustuk (yani bildigin kusme, birbirimizle konusmuyoruz, ayni ortamda bulunmuyoruz, baristirma cabalarini reddediyoruz vs...) En sonunda bizi baristirdilar ama bir daha eski dede-torun muhabbetlerimiz olmadi. O gunden beri yaptigi herseyden, soyledigi her sozden nem kapar, sinir olurum. Sanirim o beni yillar once affetti, cunku eskisi gibi konusmaya calisiyor gibi bir izlenim ediniyordum ama onemsemiyordum. Ama bu sene yaptiklari nedense beni cok degistirdi.

5 aydir bir cicegim var ve benimle beraber simdiden en az 2500 km yol yapmistir, onu her yerde yanimda tasirdim. Buraya da getirmistim. 1 haftaligina baska bir sehre gitmem gerekiyordu, cicegi yanimda goturemezdim ve birakacak kimsem de yoktu, dedeme biraktim. Hem de hic guvenmeyerek, cunku daha once cok cicek kurutmuslugu var, kim neyini biraktiysa donuste felaket bir sekilde bulmustur. Ama benim cicegime cok iyi bakmisti, valla o bir haftada neredeyse eskisinden bile daha guzel olmustu cicek!

3 gun once yine sehir disina cikmamiz gerekiyordu ve giderken evde sadece o kalmisti. Aksam gec donecegimizi biliyordu ve ac olacagimizi dusunerek bize yemek hazirlamis, cok duygulandim. Ac degildim ve yaptigi yemegi de sevmem, normalde yapilinca yemem, ama bizi dusunmus olmasindan cok etkilendim ve yedim.

Yine ayni gece televizyon izlerken, oglunu kaybetmis ve bu konuda konusan bir babaya denk geldik ve dedemin duygulandigini, gozlerinin doldugunu gordum, ki kendisi de cocuklarini kaybetti. Senelerce ne zaman birisi “en buyuk aci, evlat acisi, hicbiri o kadar kotu degil” dese, “benim dedem bir istisna, cocuklarini kaybetmek onu hic etkilmedi” derdim. İlk defa goruyordum onun da etkilendigini, uzuldum. Yillarca kendi kendime onu yargiladim, uzulmedigini sandim. Ama uzulmek demek, disa yansitmak demek midir? Degilmis, ogrendim!